اهل چانه زنی است و زندگی اش پرهیاهو؛ هیاهو هایی که فرمان هدایتشان را در دست دارد و از برجسته شدن آنها هم هراسان نمی شود. او محمدعلی رامین هست؛ هم زندگی سیاسی
بيشتر ازاحمدي نژاد در اروپا مشهور بودم
عبارات مهم : آلمان
اهل چانه زنی است و زندگی اش پرهیاهو؛ هیاهو هایی که فرمان هدایتشان را در دست دارد و از برجسته شدن آنها هم هراسان نمی شود. او محمدعلی رامین هست؛ هم زندگی سیاسی اش پرخبر بوده و هم زندگی شخصی اش همواره مورد توجه رسانه ها قرار گرفته است.
بيشتر ازاحمدي‌نژاد در اروپا مشهور بودم
مشاورت به محمود احمدی نژاد در تشکیک هولوکاست و سبک مدیریتی او در معاونت مطبوعاتی دولت دهم، از مواردی بود که توجه رسانه ها را بیش ازپیش به رامین معطوف کرد؛ توجهی که باعث شهرت و البته دلزدگي جمعی از اصحاب رسانه از او شد. زندگی ٦٤ساله رامین – به علت روایت های دست اولی که خودش از دوران کودکی، تحصیل، دانشجویی، زندگی خانوادگی و سیاسی اش می دهد – خواندنی و پراهمیت هست. ماجرای ورودش به دایره مدیران اجرائی در دولت هاشمی رفسنجانی، همراهی او با علی لاریجانی در صداوسیما، نزدیکی اش با محمود احمدی نژاد و مشاوره دادن به او و دوری اش از دولت بهاری ها، بااهمیت ترین فراز های روایت چهارساعته محمدعلی رامین با «شرق» است.
از خانواده پدری و دوران کودکی تان برایمان بگویید؟
بهمن سال ١٣٣٢ در محله پیرنظر در مرکز شهر دزفول در یک خانواده مذهبی – سنتی به دنیا آمدم؛ خانواده ای ١٢نفره، با ١٠ فرزند که دو نفر از آنها در کودکی از دنیا رفتند. الان هم از آن هشت فرزند (سه دختر و پنج پسر) فقط دو خواهر و یک برادر برایم باقی مانده اند. من سومین پسر و پنجمین فرزند خانواده بودم. پدرم عبدالمحمد و مادرم ساره نام داشتند.
اهل چانه زنی است و زندگی اش پرهیاهو؛ هیاهو هایی که فرمان هدایتشان را در دست دارد و از برجسته شدن آنها هم هراسان نمی شود. او محمدعلی رامین هست؛ هم زندگی سیاسی
دوران کودکی تان چگونه گذشت؟
در وقت رضاخان که تازه گزینش نام خانوادگي مرسوم شده است بود، هرکسی به واسطه شغلی که داشت، اسم فامیلش را تعیین می کرد؛ به مناسبت شغل پدرم که باغ دار و تاجر عمده مرکبات بودند، اسم خانوادگی ما «لیمو نارنجی» تعیین شد. پدرم در بازار قدیم دزفول مغازه میوه فروشی داشت و سال ها قبل از تولد من، از صادر کنندگان مرکبات به کشورهای حوزه خلیج فارس بود. در آن سال ها، ما ١٧-١٨ باغ مرکبات داشتیم که البته بعضی از آنها شراکتی یا اجاره ای بودند. محصولات باغ ها در انبارهای بزرگی نگهداری می شد و در آن انبارها روزانه ٢٠ -٣٠ کارگر کار می کردند.
مرکبات مرغوب به خلیج فارس انتقال یافته و از آنجا با کشتی های کوچک باری، به نام «بَلَم »، به کشورهای جنوب حوزه خلیج فارس مثل بحرین، قطر، امارات، کویت و عمان صادر می شد. حیاط منزل ما خیلی وسیع بود و زیرزمین بسیار بزرگی داشت که همواره ٥٠،٤٠ نفر در آن مشغول تهیه «آب لیموی تازه» و «رُبِّ آب لیمو» بودند که اغلب آنها نیز صادر می شد. یکی از خاطرات تلخ کودکی من در زمستان سال ١٣٣٨ اتفاق افتاد که شش ساله بودم؛ بر اثر یک سری حوادث طبیعی، ما دارایی هایمان را از دست دادیم و پدرم ورشکسته شد.
بيشتر ازاحمدي‌نژاد در اروپا مشهور بودم
ابتدا بارش شدید تگرگ، میوه درختان باغ ها را نابود کرد، چند روز بعد انبار بزرگ و قدیمی ما در حاشیه بازار شهر، بر اثر بارش فراوان باران، ریخت و ذخیره محصولات هم تلف شدند و در همان ایام نیز تعدادی از بَلَم های حامل مرکبات پدرم، در آب های توفانی خلیج فارس غرق شدند. متعاقب این حوادث، واسطه ها و خریدارهایی که مرکبات را پیش خرید کرده بودند، پدرم را چند ماه به زندان انداختند و هرآنچه را داشتیم از ما گرفتند. در ماه هایی که پدرم زندان بود، من هم مثل دو برادر بزرگم، تصمیم گرفتم جهت کمک خرج خانواده کار کنم. در آن سال ها، حرفه های زیادی مانند کارگری بنایی، تأسیسات، نقاشی ساختمان، آهنگری، مسگری، خیاطی، بزازی، لحیم کاری و … را تا ١٣سالگی تجربه کردم.
مدرسه هم می رفتید؟
نه؛ آن روزها مدرسه نمی رفتم.
اهل چانه زنی است و زندگی اش پرهیاهو؛ هیاهو هایی که فرمان هدایتشان را در دست دارد و از برجسته شدن آنها هم هراسان نمی شود. او محمدعلی رامین هست؛ هم زندگی سیاسی
هنگامی که پدرتان بعد از چند ماه از زندان برگشت، چه کار کردند؟
از دارایی پدرم تنها یک مغازه در بازار قدیم باقی مانده بود که صرفا به خرده فروشی مرکبات تبدیل شد و من هم از همان شش سالگی، دستیارش در مغازه شدم. البته از حدود ١٠ سالگی به پایتخت کشور عزیزمان ایران آمدم و پیش برادرم در مغازه الکتریکی (میدان امام خمینی فعلی) مشغول به کار شدم. سال ها بعد، برادرم کارگاه تکثیر نوارهای موسیقی تأسیس کرد و من هم تابستان ها در کارگاه ایشان نوارهای مذهبی را تکثیر می کردم.
بيشتر ازاحمدي‌نژاد در اروپا مشهور بودم
شما نوجوان بودید و هنوز مدرسه نرفته بودید؛ خانواده تان دلواپس شما نبودند؟
من از کودکی بسیار فعال بودم و هر حرفه ای را خیلی سریع می آموختم. اگرچه ابتدا مدرسه نرفتم؛ ولی هرگز، حتی یک روز هم بی کار نبودم.
فامیل تان را چه سالی عوض کردن دادید؟
برادر بزرگ ما مهندس تجربی در سد سازی و کانال سازی بود و با شرکت های بزرگی در انتقال آب سد دز به جنوب خوزستان همکاری داشت. زمانی که در منطقه «رامین اهواز» کار می کرد (سال های ١٣٤٦-٤٨)، تصمیم گرفت فامیل خودش را از «لیمونارنجی» که دیگر هیچ نسبت شغلی با آن نداشت، به «رامین» عوض کردن دهد. بعد از ایشان، پدرم نیز پذیرفتند نام خانوادگی ما هم به «رامین» تبدیل شود.
از دوران کودکی تان می گفتید، چه زمانی به مدرسه رفتید؟
من تنها فرزند خانواده بودم که سواد خواندن و نوشتن نداشتم. ولی در ١٣سالگی اتفاق عجیبی برایم افتاد؛ در دزفول معمولا خانواده ها نیمی از سال را روی پشت بام می خوابیدند، یکی از همان شب ها خواب عجیبی دیدم که آینده زندگی ام را عوض کردن داد؛ در عالم خواب وبیداری، مردی نورانی از افق آسمان به طرف من آمد و کنارم نشست و گفت: «بلند شو درس بخوان»… من حیرت زده نیم خیز شدم و گفتم: «بلد نیستم؛ چطوری بخوانم!؟» او دستم را در دستانش گرفت و دو بار دیگر در پاسخ به سؤالم که می پرسیدم «چه بخوانم؟»، تکرار می کرد: «درس بخوان!»… بعد هم با لبخندی که هنوز از احساس آن انرژی می گیرم، دستم را رها کرد و در افق سحرگاهی قبل از طلوع فجر در آسمان ناپدید شد… و من در تعقیب او، از رختخواب برخاسته بودم و رو به افق فریاد می زدم: «چه بخوانم؟ چه بخوانم؟»… در همین حال، مادرم بیدار شده است بود و پدرم را صدا زد و گفت: مثل اینکه محمدعلی خوابی دیده و دارد راه می رود؛ او را بگیر که از پشت بام نیفتد… از همان لحظه، هرچه پدرم و بعد دیگران می پرسیدند «چی شده؟»، من فقط پاسخ می دادم: «درس! درس…!»… چندین هفته، از غذاخوردن و خوابیدن و سخن گفتن با افراد خانواده و فامیل امتناع می کردم و فقط می گفتم «درس!» … مرا پیش چند طبیب و حکیم شهر بردند و تشخیص اغلب آنها این بود که «پسرتان هیچ مسئله جسمی ندارد و فقط می خواهد که درس بخواند؛ بعد بگذارید درس بخواند»… دی ماه بود که مرا به مدرسه ای بردند تا عضویت کنند؛ مدیر مدرسه گفت: «چون سنش بالاست، فقط می تواند در کلاس ششم ابتدایی بنشیند… جهت این کار، از من آزمون دیکته و ریاضی کلاس پنجم را گرفتند که در نتیجه نمره دیکته ام شد «صفر» و ریاضی گرفتم «دو».
ابتدا مدیر مدرسه از پذیرش دانش آموزی با چنین پایه ضعیف درسی، امتناع کرد؛ تا بالاخره با پیشنهاد خودم، قرار شد موقتا اجازه دهند به صورت «میهمان آزاد» در کلاس حضور یابم، تا اگر جهت امتحانات ثلث سوم خودم را به سطح کلاس رساندم، اجازه شرکت در امتحانات نهایی را داشته باشم؛ با همین شرط مرا به کلاس ششم معرفی کردند… از همان روز اول، معلمم با دو نفر از شاگردان ممتاز کلاس صحبت کرد تا هرکدام یک روز در هفته با من دیکته و ریاضی کار کنند، آنها هم بزرگوارانه پذیرفتند… پشت کارم باعث شد در امتحانات ثلث سوم، جزء شاگردان ممتاز کلاس شدم؛ به زودی فرزند های کلاس مرا «مغز طلایی» صدا می زدند و یکی از نشریات استانی، مرا «نابغه خوزستانی» لقب داد. خلاصه شش کلاس ابتدایی در پنج ماه تمام شد و وارد مقطع دبیرستان شدم؛ از همان ایام علاقه ام به پرسشها اجتماعی و فرهنگی و هنری و بعد هم سیاسی شروع شد. خودم اقدام به تشکیل گروهی از جوانان ١٨-٢٤ ساله از فرزند های محل کردم که اکثرا دانشجوی دانشگاه های پایتخت کشور عزیزمان ایران و شیراز و اصفهان و اهواز بودند؛ و از طریق آنها از اوضاع سیاسی دانشگاه های کشور مطلع می شدم و در تعطیلات دانشگاهی با هم جلساتی برگزار می کردیم.
اسم تشکل تان چه بود؟
اسمی برایش نگذاشتیم؛ چون گرایشات فرزند ها متفاوت بود و بعضا با تشکلات دیگری در دانشگاه های خودشان هم مرتبط بودند؛ هرکدام از آنها حال وهوای دانشگاه ها یا فعالیت هایشان را تعریف می کردند و ما هم پرسشها یکسان سیاسی- فکری را با هم بحث می کردیم.
چه شد که به آلمان رفتید؟
تعطیلات نوروز سال ١٣٥٣ اتفاق تلخی رخ داد: فرزند های گروه ما جهت دورهمی و تشکیل جلسه هر سال در شوشتر جمع شده است بودند تا به محض بازگشتم از سفر چندروزه تهران، به آنها بپیوندم؛ ولی هنگامی که به دزفول رسیدم، متوجه شدم محله ما عزادار شده؛ لیکن سه نفر از عالی ترین دوستانم، بر اثر بی احتیاطی در محل آبشارهای شوشتر غرق شده است و جان باخته اند. آنها صمیمی ترین دوستانم بودند که با رفتن شان، من از ادامه تحصیل و شرکت در کنکور منصرف شدم و تصمیم گرفتم از کشور خارج بشوم و چون جهت خروج از کشور، گذراندن نظام وظیفه مورد نیاز بود در ایام خدمت دیپلم ریاضی خود را گرفتم و تصمیم گرفتم جهت ادامه تحصیل و گسترش ارتباطات با فعالان سیاسی به آمریکا یا اروپا بروم.
اوضاع مالی خانواده تان خوب شده است بود که می خواستید به آمریکا بروید؟
رفتن به آمریکا و به خاص اروپا، در آن سال ها کار پرهزینه ای نبود و طبقه میانگین هم می توانستند از طریق «کار ضمن تحصیل» از عهده مخارجشان برآیند؛ من هم جهت تفریح و ولخرجی مانند طبقه مرفه نمی خواستم به آمریکا یا اروپا بروم! … البته دولت آمریکا تقاضای ویزای مرا پاسخ نمی داد؛ ساواک هم به خاطر تکثیر نوارهای صحبت انقلابیون مذهبی قم، به من حساس شده است بود… تا اینکه آخرهای سال ٥٦ به آلمان رفتم.
آیا آلمان را گزینش کردید؟
آن وقت جهت ورود به آلمان، ویزا مورد نیاز نبود و ضمنا دوستانی هم در آنجا داشتم به واسطه آنها «اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان ایرانی در اروپا» آشنا شدم. بعد از حدود سی ماه آموزش زبان آلمانی و گذراندن کالج دانشگاه «کارلسروهه»، جهت ادامه تحصیلات، به دانشگاه «کلاوستال» آلمان رفتم. در خلال این مدت، هم وقت با تحصیل و فعالیت های گسترده سیاسی و انقلابی و مذهبی، از طریق شرکت های «کاریابی» دو، سه روز در هفته را کارهای خدماتی انجام می دادم تا امرار معاش کنم.
چه زمانی ازدواج کردید؟
سال ٥٨ بود که با همسر فداکار و همراه ارزشمند زندگیم، دختری محجبه و انقلابی، یعنی سوسن صفاوردی، از طریق برادرش که تازه از کشور عزیزمان ایران آمده بودند، آشنا شدم و بعد از یک ماه آشنایی، باهم ازدواج کردیم. مراسم ازدواج مان خیلی راحت و با یک جعبه شیرینی جهت اعضای انجمن اسلامی و اهل مسجد شهر برگزار شد مهریه همسرم نیز یک جلد کلام الله به همراه یک جلد تفسیر المیزان است.
شما در ایام دانشجویی و قبل از انقلاب با امام خمینی(ره) هم ملاقات داشتید؟
بله، همان روز اولی که امام خمینی از عراق به فرانسه آمدند (١٣مهرماه ١٣٥٧)، با چهار نفر از اعضای انجمن اسلامی کارلسروهه به دیدارشان رفتیم و جزء نخستین پاسداران امام خمینی(ره) شدیم… آن روزها در آلمان با مسلمانان غیرایرانی، بعضا اهل سنت، نماز جماعت و گاهی هم با تردید نماز جمعه می خواندم، لیکن سواد حوزوی نداشتم… یادم است هنگامی که این عنوان را با امام خمینی در میان گذاشتم تا تعیین وظیفه فرمایند، ایشان توصیه و تأکید کردند تا به اقامه نماز ادامه بدهم و حتی در پاسخ به اینکه «من سواد حوزوی ندارم»، گفتند: «نیازی نیست؛ هرچه بلد هستید، کافی است»؛ البته چند سال بعد هم انجمن اسلامی دانشجویان ایرانی شهر کلاوستال، راجع به اقامه نماز جمعه بنده در آن شهر از معظم له استفسار کرد که ایشان کتبا ذیل نامه انجمن اسلامی مرقوم فرمودند: «همچنان که نوشته اید، با این برادر نماز بخوانید، نماز شما قبول هست. ان شاءالله موفق باشید».
از بازداشتتان در آلمان به خاطر فعالیت های دانشجویی بگویید.
اوايل سال ٦١ به همراه تعدادی از دانشجویان عضو انجمن های اسلامی آلمان، متعاقب یک درگیری با ضدانقلابیون فراری از ایران، به زندان افتادم و به یک سال زندان محکوم شدم؛ روز اول بازداشت، پلیس آلمان که مرا از افراد مهم ماجرا می پنداشت، به شدت شکنجه کرد تا پشت صحنه درگیری و اشخاص بازداشتی را معرفی کنم؛ چهار نفر پلیس، قفسه سینه و مهره های کمر و گردنم را به شدت مضروب و مجروح کردند. بعد از آزادی مشروط از زندان، دیگر به من اقامت رسمی ندادند و صرفا مجوز ادامه تحصیل «Duldungs schein» تا خاتمه مقطع فوق لیسانس دادند.
سال ١٣٧٢ بعد از تشکیل پرونده «میکونوس» که روابط کشور عزیزمان ایران و آلمان پیچیده شد، چون با متهم ایرانی پرونده میکونوس، سابقا در سال ١٣٦١ هم سلول در زندان بودیم، دولت آلمان اتمام دکترای مهندسی مرا، موکول به ابراز برائت از دولت کشور عزیزمان ایران و درخواست پناهندگی از آلمان کرد که طبیعتا جهت اینجانب پذیرش چنین تحقیر ملی اي غیرممکن بود. به همین علت دکترای مهندسی من ناتمام ماند و با خانواده به کشور عزیزمان ایران بازگشتیم؛ البته بعدا در یکی از دانشگاه های دیگر آلمان به صورت ترددی «همکار علمی» شدم که این همکاری نیز در سال ١٣٧٦ بعد از صدور رأی نهایی دادگاه میکونوس، ممنوع شد و تمام ارتباطات دانشگاهی من با آلمان قطع شد.
دیگر به آلمان نرفتید؟
چرا تا سال ١٣٨١ جهت صحبت و برگزاری «سمینارهای سراسری مسلمانان آلمانی زبان اروپا» که مسئولیت آن را از اوايل انقلاب بر عهده داشتم، هر سال حداقل دو بار به آلمان می رفتم. ولی بعد از انفجار برج های تجارت جهانی نیویورک، تابستان ١٣٨١ سمیناری در دانشگاه پایتخت کشور عزیزمان ایران با عنوان «نخستین همایش دنیا بعد از آمریکا» برگزار کردم که بازتاب گسترده ای در اروپا و آمریکا داشت که متعاقبا به آمریکا ممنوع الورود شدم. زمستان همان سال، دولت آلمان هم با وجود حضورم در آلمان برنامه من را لغو و اعلام کرد ممنوع الورود هستم.
خانواده تان چطور به آلمان می روند؟
اعضای خانواده ام مثل هر شهروند دیگري، می توانند به آلمان بروند. به جز پسر بزرگم که سکونت موقت و تردد کاری دارد، هیچ کدام از اعضای خانواده ام، ساکن خارج از کشور نیستند. البته همین پسر بزرگم نیز دو بار در مقطع دکترا به خاطر مواضع سیاسی بنده، از دانشگاه اشتراسبورگ و یک دانشگاه آلمان اخراج شد.
نوه تان هم در آلمان به دنیا آمد؟ او را می بینید؟
علت به دنیاآمدن ایشان در بیمارستان آلمان، توصیه دکتر مربوطه بود؛ نه چیزی دیگر… بله، گاهی اوقات که میسر می شود، نوه ام را می بینم؛ فعلا او تنها نوه ام هست.
عروستان را هم می بینید؟ رابطه تان حسنه شده است است؟
طرح پرسشها شخصی که سخن از تفاوت نظر با فردی محترم از خانواده ام باشد و تبدیل به جنجال رسانه ای شود، دور از مرام خانوادگی و خلاف ذائقه رسانه ای بنده هست.
نمی خواستم باعث آزردگی شما شوم؛ از فرزندانتان برایمان بگویید.
فرزند بزرگم یاسین، متولد سال ٦٠ هست، او از دوسالگی شروع کرد به حفظ قرآن و در چهارسالگی به عنوان نخستین کودک قرآنی جمهوری اسلامی در ماه مبارک رمضان سال ٦٤ در شبکه دو سیما به مردم معرفی شد.
فرزند دومم، متولد سال ٦٦، از نوجوانی حافظ کل قرآن شد و مصمم است ان شاءالله بعد از تدارک مقدمات، ازدواج کند. دخترم که در خلال نوجوانی قاری قرآن مدرسه خودش بوده، متولد ٦٨ است و ازدواج کرده و همسر بزرگوارشان، به دور از هیاهوی رسانه ای به تحصیل و کار آزاد خانوادگی اشتغال دارد.
از آلمان که برگشتید؟ چه شد؟
ابتدای سال ٧٣ بود که به کشور عزیزمان ایران برگشتم؛ در همان شروع ورودم به تهران، پیشنهاداتی از سوی همکاران محترم دولت هاشمی مطرح شد؛ به عنوان نمونه در همان هفته شروع سال که هنوز تعطیلات رسمی نوروز بود، بنده با تعیین شرط موقت، معاون فرهنگی مؤسسه رسانه های تصویری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در دوره وزارت جناب مصطفی میرسلیم شدم. چند ماه بعد از وزارت علوم وقت، جهت عضویت هیئت علمی در چند دانشگاه پیشنهاداتی داشتم، چون تعداد اعضای هیئت علمی دانشگاه ها هنوز بسیار محدود بود، برایم جذابیت داشت؛ ولی مایل بودم ابتدا دکترای ناتمامم را به آخر برسانم و بعد وارد دانشگاه شوم؛ از طرفی پذیرش مدیریت های اجرائی سنگین جهت کسی که ١٦، ١٧ سال در کشور حضور نداشته، برایم قابل قبول نبود. برهمین اساس، پیشنهادهایی؛ مانند معاونت استانداری پایتخت کشور عزیزمان ایران یا بعضی استانداری ها را هم با تمام جذابیتشان، در حد صحبت های اولیه رد کردم، چون اصولا پست اجرائی با روحیه ام سازگار نبود… .
آن روزها دولت هاشمی مستقر بود؟ این پیشنهادها از طرف چه کسانی به شما داده می شد؟
تا سال ورودم به ایران، مسئله خاصی با شخص هاشمی رفسنجانی نداشتم و خود ایشان هم خصوصا مواردی از فداکاری های مرا می دانست. بعضی از وزرای دولت از دوستان ٤٠ساله و همشهری ام بودند؛ مثل جناب آقای غلامرضا فروزش. جناب آقای علی محمد بشارتی، وزیر وقت کشور، نیز از وقت نمایندگی در مجلس شورای اسلامی که گاهی به خارج از کشور تردد می کرد، با بنده آشنایی و دوستی برادرانه داشت. به هرحال هنگامی که یک فرد در پرسشها فرهنگی، رسانه ای و مذهبی در آلمان آشنا شده است باشد و با وزارت امور خارجه، وزارت ارشاد، وزارت صنایع، شرکت تبلیغات اسلامی، وزارت کشاورزی و سایر نهادهای انقلاب و جمهوری اسلامی از ابتدای تشکیل آنها همکاری و ارتباط داشته باشد، جهت فواید ناشناخته نمی ماند. مدیرکل روابط عمومی وقت وزارت کشور نیز که کاردار سابق ما در آلمان بود، آشنایی نسبتا کافی و ارتباط صمیمانه ای با بنده داشت که در همان ابتدای ورودم به ایران، مسئولیت بولتن محرمانه وزارت کشور را هم برعهده گرفتم. درعین حال مدتی با شورای عالی جوانان و آقای دکتر میرباقری (قائم مقام فعلی سیما) هم فکری داشتم.
آیا پیشنهاد ها جهت جذب شما در بدنه اجرائی کشور زیاد بود. شما که تازه به کشور عزیزمان ایران برگشته بودید و رزومه اجرائی هم نداشتید؟
از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی، کدام یک از سفرا و کارداران و رایزن های فرهنگی کشور عزیزمان ایران و مسئولان مرکز اسلامی هامبورگ با اینجانب آشنایی یا ارتباط نزدیک فکری یا همکاری نداشته اند؟ هر کاری که جمهوری اسلامی خواسته و من توانسته ام، در تمام آن سال ها انجام داده ام و هرگز هم هیچ پُست و مسئولیت و حکم رسمی ای از هیچ کسی نخواستم؛ شاید باورش سخت باشد، ولی حقیر تا ٤٤سالگی از استخدام شدن در هر نهاد و سازمانی، طفره می رفتم؛ چون اصولا انگیزه ای نداشتم که «مستخدم دولت» بشوم، بلکه هر لحظه می خواستم، «آزاده ای مدافع نظام و فدایی انقلاب اسلامی» بمانم.
آیا همراهی تان با آقای میرسلیم در وزارت ارشاد خیلی طولانی نشد؟
اوایل سال ٧٤ بود که از وزارت ارشاد بیرون آمدم و به صداوسیما رفتم. البته آقای میرسلیم را شخصیتی سلیم النفس و قابل احترام می دانستم، ولی شرط همکاری خودم و رسالت سازمانی هربخش از وزارت ارشاد را «تبلیغ امامت و ترویج مرجعیت ولی فقیه» می دانستم که این نظر ولایی و نگاه اسلام دنیا شمول بنده، با سیاست و افکار هاشمی رفسنجانی مغایرت داشت؛ بنابراین از وزارت ارشاد خارج شدم.
بعد از خروج از وزارت ارشاد چه کردید؟
سال ٧٤ از سوی دکتر پورنجاتی به صداوسیما دعوت شدم، تا در راه اندازی شبکه چهار سیما که به قول ایشان قرار بود «کفاره گناهان شبکه های دیگر سیما» باشد، همکاری کنم. البته قصدم همکاری موقت با شورای مدیریت شبکه چهار سیما بود. بعد از حضور بنده در سازمان، با دکتر علی لاریجانی، مدیر وقت صداوسیما، از سوی بعضی دوستان آشنایی برقرار شد و با پیگیری و تأکید لاریجانی و اصرار مرحوم علی کردان، بعد از دو سال پیگیری، به استخدام شرکت صداوسیما درآمدم.
الان هم در استخدام شرکت صداوسیما هستید؟
از سال ١٣٨٥ از طریق مصوبه هیئت ممیزه دانشگاه خبر نور به عنوان عضو هیئت علمی گروه الهیات به این دانشگاه انتقال یافته شدم. البته دولت روحانی که آمد، با رفتاری غیرمدبرانه، مرا تحت هر نوع فشار سازمانی قرار دادند و به از بین بردن و انزوای شغلی کشاندند؛ کسی که نماینده وزیر علوم در تشکل های دانشگاهی بوده، مشاور مدیر دانشگاه و مدیرکل فرهنگی خبر نور کشور و عضو شورای فرهنگی دانشگاه و عضو هیئت علمی گروه الهیات خبر نور پایتخت کشور عزیزمان ایران بوده هست، حالا این دولت توانسته او را به یک «کارشناس راحت و بی خاصیت» تبدیل کند که باید هرروز در منطقه خاک سفید پایتخت کشور عزیزمان ایران در یک آزمایشگاه متروکه دانشگاه حاضر شود، واقعا این چه شاهکار تدبیر دولتی است؟ مردها هرگاه دلشان بخواهد ماهانه به طور میانگین حدود دو تا سه میلیون تومان به بنده حقوق بدهند یا هربار به یک بهانه ای همین دو میلیون تومان را هم قطع کنند؛ مانند امسال که تابه حال چهار ماه است حقوق اندک ماهانه مرا هم پرداخت نکرده اند!
به شرایط کاری – سیاسی شما در دولت فعلی بازمی گردیم. پیش از آن می خواهم از شما بپرسم چه شد که مشاور احمدی نژاد در دولت نهم و دهم شدید؟ چه چیزی شما را به یار او بدل کرد؟
ممکن است شماها از وقت احمدی نژاد مرا آشنا باشید؛ ولی از همان سال ١٣٧٤ که در دانشگاه ها، مراکز سپاه و بسیج و مساجد کشور صحبت می کردم و در برنامه های داخلی و برون مرزی صداوسیما، پرسشها سیاسی کشور عزیزمان ایران و منطقه و اروپا و آمریکا را تحلیل می کردم، صورت ای رسانه ای و آشنا شده است بودم.
البته قبول دارم که با ریاست جمهوری دکتر احمدی نژاد، خیلی از خواسته های سیاسی بنده و اکثریت نیروهای انقلابی کشور، اجرائی شد و الزاما از هر نوع کمک فکری و حمایت تبلیغاتی از او، دریغ نکردم.
شاید شما آدم معروفی بودید. بازگویی نگاه خاص شما به پرسشها بین المللی؛ مثل هولوکاست و فروپاشی آمریکا و محو اسرائیل از روی نقشه کره زمین از دهان مدیر دولت های نهم و دهم، هم جنجال ساز بود و هم به شهرت شما افزود؟
درست هست؛ این را قبول دارم.
شما متن صحبت های احمدی نژاد را می نوشتید؟
ما باهم رفیق و همفکر بودیم؛ ولی اینکه متن صحبت هایشان را بنویسم، نه اصلا این طور نبود.
در سفرهای اروپایی احمدی نژاد را همراهی می کردید؟
نه خیر؛ هیچ وقت همراه او نبودم.
آیا آن قدر قاطع جواب این سؤال را دادید؟
چون اگر حقیر همراه دکتر احمدی نژاد به سفرهای اروپایی و آمریکا می رفتم، به علت حساسیتی که غربی ها از قبل نسبت به نظر های بنده داشتند، جهت خود آقای احمدی نژاد، مسئله ساز می شد… ضمن اینکه من در اروپا زیاد از احمدی نژاد مشهور بودم و حضور من باعث نادیده گرفتن او می شد.
شما خودتان او را همراهی نمی کردید یا خود احمدی نژاد از شما نخواسته بود؟
عقل سیاسی حکم می کرد که اصلا به فکر همراهی با احمدی نژاد در هیچ سفری نباشم و منطق حکیمانه مدیریتی هم ایجاب می کرد که او هرگز من را جهت همراهی با خودشان دعوت نکند.
احمدی نژاد واقعا با شما هم نظر بود یا می خواست جنجال ساز باشد؟
بحث «جنجال آفرینی سیاسی»، خودش یک سیاست موثر جهت بعضی سیاست مداران دنیا هست؛ ولی راجع به دکتر احمدی نژاد، به نظرم واقعا فقط نظراتی را که خودش قبول داشت، مطرح می کرد؛ یعنی اگر جنجالی اتفاق می افتاد، عارضه بود و نه نشانه اولیه. خوب است این را بگویم که اولا پیشنهادهای بنده، هر لحظه جنجال آفرین نبودند؛ ثانیا چه بسیار پیشنهاداتی که او با موفقیت و بدون هیچ هزینه ای، اجرا کرد و کمترین چالشی هم در پی نداشتند.
کدام یک از پیشنهادهایتان مثبت و بدون چالش بود؟
مواردی مانند شعار «رئیس جمهوری از جنس مردم» را اوایل سال ٨٤ در برنامه زنده شبکه پنج سیما مطرح کردم.
یعنی سبک لباس پوشيدن احمدی نژاد پیشنهاد شما بود؟
نه! نظر بنده و خودشان این بود که می توانند از جنس یک مدیر جمهور متعارف سیاسی نباشند؛ متفاوت باشند؛ آن هم با ملاک های ارزشی و انقلابی.
پیشنهادهایی هم داشتید که احمدی نژاد به آنها بی توجهی کرده باشد؟
بله، زیاد بودند؛ به عنوان نمونه همان شب انتخابات سال ٨٤ که پیروزی ایشان بعد از نیمه شب، قطعی شده است بود، چند ایده و پیشنهاد به او دادم که نپذیرفتند و ضرر هم کردند؛ به عنوان نمونه گفتم شما فردا صبح بعد از اعلام نتایج، بروید سراغ همه کاندیداها و با یک دسته گل از همکاری آنها در برپایی انتخابات باشکوه دور اول و دوم، قدردانی کنید؛ یا به همه کاندیداها حکم مشاورت بدهید؛ ایشان می گفت «هاشمی نمی پذیرد» و بنده اعتقاد بودم، هیچ اهمیتی ندارد، مهم صدور احکام هست؛ حتی اگر نمادین باشد.
ایده نوشتن نامه به سران دنیا هم پیشنهاد شما بود؟
من این ایده را کلی مطرح کرده بودم و پیشنهاد اختصاصی به او نبود.
طرح انکار هولوکاست و محو اسرائیل از روی کره زمین به نظرتان ایده موفقیت آمیزی بود؟
«محو اسرائیل» تعبیر امام خمینی هست؛ ولی احمدی نژاد در طرح ایده «ضرورت بررسی هولوکاست» ابتدا یک اشتباه لفظی داشت که مدعای هولوکاست به طور ضمنی نفی شد؛ حقیر هرگز اعتقاد به نفی یا تأیید ماجرای هولوکاست نبوده ام، بلکه خواستار «بازخوانی» آن بوده و هستم. زمستان سال ٨٤ که در سفر به عربستان، مسئله هولوکاست را «دروغ و افسانه» نامید، به ظرافت و اقتضائات بحث دقت نشد.
البته هنوز مدیر جمهور وقت از عربستان برنگشته بود که با خبرگزاری فارس مصاحبه کردم و گفتم ایشان باید به جای نفی یا تأیید هولوکاست، حقیقت یابی آن را از محققان تاریخ اروپا طلب کنند و از شرکت ملل «تشکیل کمیته حقیقت یاب بین المللی جهت بررسی هولوکاست» را درخواست کنند.
شما سخنان او را رد کرده بودید، تصویر العمل احمدی نژاد به این اقدام شما چه بود؟
طبیعتا ابتدا ناخشنود شد، چون تصور کرد که من در برابر تصویر العمل به فضاسازی ها، از نظرم عدول کرده ام؛ ولی هنگامی که متوجه ظرایف عنوان شد، موضع خودش را اصلاح کرد. ولی با شیطنت مخالفان داخلی در همراهی با دشمن های خارجی، مدیریت ماجرا پیچیده شد و عنوان «بازخوانی ماجرای هولوکاست» که مورد نظر ما بود، به «نفی هولوکاست» تعبیر و تبلیغ و تحریف شد.
هدفتان از طرح «بازخوانی هولوکاست» چه بود؟
بحث این بوده و است که آیا غرب در همه این سال ها باید در مقام پرسشگر باشد و ما را همواره به پاسخ گویی خود وادار کند؟ آیا نباید یک بار هم که شده است ما «پرسشگر» باشیم و غربی ها را به پاسخ گویی در برابر افکار عمومی دنیا وادار کنیم؟
هویت کاری شما از انجمن اسلامی دانشجویان خارج از کشور شکل گرفت، الان که سمتی در دانشگاه ندارید ارتباطتان با دانشجویان چگونه است؟
کسی که از نوجوانی، با دانشجویان مرتبط بوده، ارتباطش با دانشگاهیان و دانشجویان و فعالان کشور، جهت نقش آفرینی نیازمند هیچ پُست، حکم و مقامی نیست. من آدم خودکاری هستم و هیچ وقت نیازمند حکم نبوده ام. ارتباطات اجتماعی بنده، به خصوص با دانشجویان، متفاوت، ولی متنوع و مؤثرتر شده است هست.
آیا در دولت اول احمدی نژاد سمت رسمی نداشتید و صاحب نام و جایگاه مشخصی نشدید؟
برای اینکه این جایگاه هایی که مدنظر دارید، هیچ وقت مراد و مطلوبم نبوده هست. در انتخابات دوره سوم شوراها، با اصرار، دبیر کمیته سیاسی «رایحه خوش خدمت» شدم؛ از ایجاد آن تشکل شبه دولتی و پذیرش مسئولیت در آن راضی نبودم؛ من دخالت در امور انتخابات شوراها را نادرست می دانستم که به نخستین شکست سیاسی احمدی نژاد هم منجر شد.
نخستین پیشنهاد جهت حضورتان در دولت نهم چه بود؟
گاهی بعضی همکاران دولت، پیشنهادهایی را جهت همکاری بنده با دکتر احمدی نژاد در میان می گذاشتند که خود ایشان با توجه به شناختی که از روحیاتم داشتند، رد می کردند. به هرحال مدیریت حواشی «بررسی هولوکاست»، کار سنگینی بود که باید یک نفر انجام می داد و جلوی بعضی آسیب ها را می گرفت که قرعه فال به نام من بیچاره زدند.
بعد چه شد که در دولت دهم معاونت مطبوعاتی وزارت ارشاد را پذیرفتید و به جمع دولتمردان آمدید؟
برای معاونت مطبوعاتی وزارت ارشاد در آن شرایط حاد و استثنایی که رسانه های داخل و خارج «آتش بیار معرکه» شده است بودند، شخص مناسبی نبود که اوضاع را کنترل کند؛ هنگامی که این پیشنهاد به من شد بعد از یک روز مهلت و مطالعه دقیق «قانون مطبوعات»، مسئولیت معاونت ارشاد را به شرطی که فقط شش ماهه باشد، پذیرفتم.
البته آقای احمدی نژاد تصور می کرد که حداقل دو، سه سال وقت مورد نیاز است که قانون مطبوعات اصلاح شود، تا امکان مدیریت فضای رسانه ای کشور فراهم شود ولی بنده اعتقاد بودم با همان قانون موجود، می توان رسانه ها را قانون مدار کرد.
آیا تصورتان این بود که رسانه ها بی قانون منتشر می شوند؟
مدیریت «رسانه های قانون گریز»، بعد از جمع کردن اردوکشی های خیابانی، کار پیچیده ای بود. اگر آشوب های خیابانی و آتش زدن مساجد و مغازه ها و بانک ها در پایتخت کشور عزیزمان ایران تمام شده است بود، ولی تعدادی از مطبوعات و بعضی خبرگزاری ها و سایت ها، به فضای آشوب طلبی از طریق بازنشر بیانیه های کروبی، میرحسین موسوی و سخنان هاشمی، دامن می زدند و فضای افکار عمومی در سراسر کشور را ملتهب می کردند. مسئولیت بنده این بود که طبق قانون مطبوعات رسانه ها را از افتادن در دام گروه های فتنه گر رها کنم.
بعد آیا اجرای این مسئولیتتان را هرگز متوجه جراید متعلق به جریان اصولگرا نکردید؟
اتفاقا واکنش‌ها فراجناحی بنده، موجب دلخوری بعضی از اصولگرایان شد؛ چنان که از آن پس، آنها زیاد از رسانه های اصلاح طلب، من را سانسور کرده اند.
انتقال و بازتاب اخبار یکی از وظایف مطبوعات هست، شما هنگامی که مانع انتشار اخبار و حق قانونی مردم و مطبوعات می شدید، چطور مدعی می شوید که قانون مدار بودید؟
برخورد احساسی با مقوله آینده ساز «امنیت ملی»، مخاطب را به بیراهه می برد؛ بعضی حمایتگران رسانه ای به بهانه «اطلاع رسانی آزاد» بر آتش «آتش افروزان» دمیدند و جامعه را در آستانه جنگ داخلی قرار دادند، آیا نباید در برابر ولنگاری های خانمان سوز، سختگیر بود تا دوباره فضای آرام و منطقی حاکم شود؟
سبک مدیریتی شما موجب شد مردم به رسانه ها و شبکه های خبری آن سوی مرزها جذب شوند.
نه، اصلا این طور نیست؛ من در پنجمین ماه شروع فتنه وارد معاونت مطبوعاتی شدم و اعتقاد بودم مردم باید حرف نظام خودشان را از مطبوعات رسمی داخل بشنوند؛ وگرنه مواضع و مطالب وسوسه برانگیز را که رسانه های بیگانه منتشر می کنند و نیازی به بازنشر همان مواضع از طریق مجوزهای رسمی وزارت ارشاد نیست. من آمده بودم که این ماجرا را جمع کنم.
شما خودتان می گویید که آمده بودید ماجرا را جمع کنید، خب این ادعا خودش مدعی تلاش جهت «سرکوب» کردن است.
حرف من را وارونه و سیاسی تفسیر نکنید؛ من آمده بودم تا بی قانونی ها در بعضی رسانه ها را مهار کنم و همه را در مسیر قانون مداری حمایت کنم؛ آمده بودم تا اعتماد متقابل میان «نظام- مطبوعات- مردم» را بازگردانم و تا حدودی همین اتفاق هم افتاد و دیگر نیازی به حضور بنده نبود.
از رویه تان پشیمان نیستید؟
به نظر شما باید جهت جلوگیری از برافروختن شعله های جنگ داخلی به وسیله بعضی رسانه های احساسی در کشورم، پشیمان باشم؟ روزی می رسد که قضاوت دیگری، راجع به عملکرد بنده در اتفاق تلخ فتنه ٨٨ خواهد شد؛ به خاص اگر فتنه دیگری اتفاق بیفتد و کسی جرئت فداکاری نداشته باشد، آن وقت معلوم می شود که سوءاستفاده از آزادی مطبوعات چگونه هستی ملت ما را آتش خواهد زد. هنوز آنچه در فتنه ٨٨ می دیدم، بازگو نکرده ام… فعلا بگذاریم و بگذریم… .
تحلیلتان از واکنش‌ها محمود احمدی نژاد و یاران نزدیکش مانند مشایی و بقایی پیش و بعد از انتخابات اردیبهشت ماه ٩٦ چیست؟
وقتی ویدئو «زنده باد بهار» آنها منتشر شد، در کانال تلگرامی خودم ذیل آن ویدئو نوشتم: «سه دلقک بهاری»… به نظرم رفتاری عاری از بصیرت و فهم سیاسی بود؛ با هیچ عقل و منطقی توجیه پذیر نبود. امیدوارم، هرچه سریعتر احمدی نژاد دوباره خودش را بازبیابد و از عوارض و زوايد جدا كند.
شما زمانی احمدی نژاد را فردي انقلابی می دانستید؛ بعد از فاصله گرفتن از احمدی نژاد تاکنون برایتان پیش آمده از همراهی و مشاورت با او احساس پشیمانی کنید؟
زمانی که شخصیتی انقلابی باشد، باید انقلابیون از او حمایت کنند. حمایت از احمدی نژاد عاقل انقلابی سال ٨٤ یک وظیفه الهی جهت هر مؤمنی بوده هست.
احمدی نژاد مدام ترساندن می کند که مدارکی در اختیار دارد که اگر آنها را فاش کند، به نفع نظام نخواهد بود؛ به نظرتان ادعایش صحت دارد؟
فردی که هشت سال مدیر جمهور بوده، دور از ذهن نیست که دسترسی به اسناد و مدارک طبقه بندی شده است و بعضی رازها نظام داشته باشد.
فکر می کنید احمدی نژاد می تواند جهت امنیت نظام خطرآفرین باشد؟
هرکسی در این جایگاه می تواند خطرآفرین باشد؛ بعد احمدی نژاد هم می تواند، ولی یک شخصیت رشید سیاسی نمی تواند کودکانه و لجوجانه عمل کند؛ انتشار اسناد طبقه بندی شده است و رازها هر حکومتی، هرکسی را تبدیل به یک عنصر ضد امنیت ملی خواهد کرد.
موضوعی که بعد از مدت ها توجه رسانه ها را به شما جلب کرد، بازداشت یاسین، پسر ارشدتان، به اتهام اختلاس در تابستان سال گذشته بود. ماجرا چه بود؟ هنگامی که معاون اول قوه قضائیه می گوید «اختلاف حساب»، آیا بعضی رسانه ها اصرار داشتند و دارند که بگویند «اختلاس»؟ تا جایی که بعدا بنده اطلاع یافتم جهت همین «اختلاف حساب» هم هیچ مدرکی وجود ندارد تا اتهام «اختلاف حساب» منجر به صدور حکمی علیه متهم شود.
مگر می شود فردی را بدون هیچ دلیلی هفت ماه بازداشت کرد؟
وقتی دولت روحانی با بهانه گیری، به کسی اتهام بزند و جهت پرونده ای که ساخته، مدرکی ارائه ندهد، بعد ظاهرا همه چیز «می شود»؛ این دولت جهت خاموش کردن منتقدان خودش، از هیچ بهانه ای صرف نظر نکرده هست.
یعنی می گویید پسرتان، تاوان پدرش را داد؟
به نظر شما، غیر از این است؟ البته دولتیان می دانند که بنده تا خاتمه رسمی این پرونده، به حرمت مراعات قانون، سکوت می کنم و شاید به همین دلیل، فعلا از بستن پرونده جلوگیری کنند؛ مگر آنکه جوانمردی در این دولت پیدا شود که ظلم را نپسندد و به گونه دیگری عمل کند.
اگر اتهامی متوجه او نبود، بعد آیا وثیقه ٢٩ میلیاردتومانی برایش صادر شد؟
«اتهام» که مساوی با «ارتکاب جرم» نیست!… اگر وثیقه ٢٩ میلیاردتومانی متناسب با اتهام بوده، بعد آیا آن را بعد از هفت ماه به حدود یک چهارم تقلیل دادند؟
وثیقه را چگونه تأمین کردید؟
آن طور که خبر دارم، اقوام و فامیل، بالاخره هفت ماه تلاش کردند تا چند سند منزل را معادل هشت میلیارد تومان وثیقه تدارک ببینند.
شما در مدت بازداشت و بازجویی های پسرتان اصلا پیگیر ماجرا نشدید؟
نه! جهت اینکه در پرونده سازی و عقده گشایی، نباید دولت باتدبیر عصبی تر شود که جوانمردی علیه پسرم را زیاد کند!
اینکه به عنوان یک پدر سکوت کردید و حتی پیگیر ماجرا نشدید، پسرتان را ناراحت نکرد؟
البته شخص پسرم کینه توزی ها علیه پدرش را می داند و انتظار کمکی از جانب من نداشته و ندارد، ولی بدیهی است که اعضای خانواده، کم و بیش، از من دلخور شوند و برنجند.
واژه های کلیدی: آلمان | ایران | سیاسی | اسلامی | ایرانی | ایرانی | خانواده | دانشگاه | رسانه ای | رسانه ها | خانواده
دانلود فایل ها
توجه: ممکن است تمام لینک های دانلود به دستور مقام قضایی حذف شده باشد...
